می بازی من نمی دونم . تو می دونی یکه تاز قلبم؟ چند وقتی می شه دیگر 

هیچی نمی دونم . چشمام دیگه کسی رو جز تو نمی بینه .

 فقط تو یه حالت 

اسیرم یه حالتی که همه چیز همراهشه از دل تنگی گرفته

 تا خوشحال بودن و

 فدای کسی شدن اونی که عاشقه میدونه

چی میگم  آخه حرف دل عاشقای

 دنیا فقط یه جمله با هزار تا معناس این جمله همون چیزیه که میتونی با گفتن

اون به عشقت دل خودتو راضی کنی میتونی بهش بگی که چه قدر عاشقش

 هستی میتونی بگی بی تو هیچکی رو نمیخوام 

 با تو بودن برام بهترین

لحظه هاست و شیرین تر از همه اینکه

((عزیزم با من بمان برای همیشه) 

میدونی این جمله چیه؟

                                ((دوستت دارم امید زندگیم))

 یه وقتهایی خوب می تونستم بنویسم اما حالا این نیرو هم ازم سلب شده.

روزام رو با فکر کردن به تو شب می کنم به حرفات به نگاهات و ............

اما دلم آروم نمی شه آخه این دل کار دیگه ای بلد نیست

جز بی قراری جز دلتنگی 

 جز بهونه گرفتن......دل تنگی و بی قراری و بهونه گرفتنای دلم فقط و فقط به خاطر

 توئه. توئی که بهترین بهانه برای زندگیم هستی.

 میخوام بگم ((دوستت دارم امید زندگیم)) تا شاید ذره ای

 از حرفا ی دلمو گفته باشم

   ((اگر بهانه ای است برای زندگی، تویی آن بهانه ی من))

یه روز تو جهنم همیدیگه رو می بینیم

تو به جرم اینکه قلب منو دزدیدی

منم بخاطر اینکه خدارو ول کردم

تو رو پرستیدم!!

دلم پر است.پر از لحظه های بارانی

پرم ز گریه.پر از گریه های طولانی

طلسم بغض اگر بشکند ز دلتنگی

شکسته دل ترم از ابرهای بارانی

بیا به دامنم ای اشک لحظه ای بنشین

مگر غبار دلم را دوباره بنشانی

بیا که چشم به راهت نشسته ام ای اشک

بیا که با تو شبم میشود چراغانی

شب است و خلوت و تنهایی و تلاطم درد

من و خیال تو و گریه های پنهانی

به روی شانه ی دل سرنهاده میگریم

به یاد چشم تو و آن نگاه پایانی

مرا در آبی چشمان خود رها کردی

چگونه بگذرم از موجهای طوفانی

به وسعتی که ندارد کرانه یعنی عشق

عبور میکنم اما به سمت ویرانی

بیا که با سر زلفت به هم گره خوردست

شب سیاه من و قصه ی پریشانی

تو سوز اه من ای مرغ شب چه می دانی؟

به نظاره آسمان رفته بودم ؛

گرم تماشا و غرق در این دریای سبز معلقی که بر آن ،

مرغان الماس پر

ستارگان زیبا و خاموش ،

تک تک از غیب سر می زنند و دسته دسته

به بازی افسون کاری شنا می کنند .

آن شب نیز ماه با تلالؤ پر شکوهش

که تنها لبخند نوازشی است

که طبیعت بر چهره ی نفرین شدگان کویر می نوازد ،

از راه رسید و گل های الماس شکفتند

و قندیل زیبای پروین - که هر شب ،

دست ناپیدای الهه ای آن را از گوشه ی آسمان ،

آرام آرام به گوشه ای دیگر می برد - سر زد .

و آن جاده ی روشن و خیال انگیزی که

گویی یک راست به ابدیت می پیوندد

 در نبودت به زیبایی اشک:

چقدر اینجا حضور لحظه‌ها دلگیر و بی‌رنگ است
که امشب هر دو سوی شیشه‌ی این پنجره خاموش و دلتنگ است
منِ بی تو و این شمعی که امشب تا سحر چون من، حدیثِ سوختن دارد
و آن سو شهر غمگینی که از هرم حضور هر شبت خالیست
ببین اینجا زمین تاریک و چشمانت میان مشرقی دیگر طلوع کرده‌است
ببین اینجا زمان دلگیر و لبخندت غرورافزای شهر دیگری گشته
ببین در کوچه‌ها امشب سکوت خسته‌ای جاریست
خروسی می‌دهد آوا
که می‌گوید که در این گاهِ شب، آوازِ بی‌وقت است؟
که فریادش نفیرِ یک شبِ دیگر سکوت و رنج و بیداریست

یگانه یار، اگر خوابی و گر بیدار

من امشب تا سحر با یاد چشمانت غزل می‌گویم و می‌گریم

و هشیار می‌مانم
که تو تنها‌ترین یاری و اینجا شهر بی یاریست
...
اگرچه شام‌های بی تو و افسون چشمانت پر از رنج

 و پر از سختیست
ولی شب‌های شاعر را، فروغ عشق تو کافیست
کمی من، تا ابد تو، یک بغل آواز اعجازت،
تمام سهم من از حجم خوشبختیست