ای غروب تلخ و ای آسمان غبار گرفته, شما بر عشق من آگاهید, شما می دانید که من

چقدر برای این گریز پای مهربان اشک ریختم, می دانید که مثل پادشاهی مغرور و زیبا بر

قصر قلب من فرمانروایی می کند. می دانید....شما به همه رازهای قلب من آگاهید...

ولی من برای آرامش این سلطان بی جانشین باید از زندگیم بگذرم, از همه هستی و

مستی ام.... از عشق, از امید, از رویاهای شیرین.... ای خورشید که می روی تا در

آنسوی مرزها ما را فراموش کنی, به او بگو که چقدر دوستش دارم....

من همچنان تنهایم و این تنهایی تاریک و تلخ را هیچ کس درک نمی کند, هنوز هم من در پیچ و خم نادانسته هایم پرسه می زنم, هنوز راه حلی برای این دلتنگی مرگ آور پیدا نکرده ام, خسته از این راه بی پایان, خسته و رنگ پریده از وحشت بی تو بودن, هنوز در گیرو دار احساسم دست و پا می زنم....