روزی روزگاری در جزیره ای زیبا تمام حواس زندگی میکردند :

شادی و غم و غرور و عشق و...!

روزی خبر رسید که به زودی جزیره به زیر آب فرو خواهد رفت .

پس همه‌ ساکنین جزیره قایقهایشان را مرمت کرده

و جزیره را ترک کردند
اما عشق مایل بود تا آخرین لحظه باقی بماند

چرا که عاشق جزیره بود !

وقتی جزیره به زیر آب فرو میرفت عشق از ثروت که با قایقی 

باشکوه جزیره را ترک میکرد کمک خواست و به او گفت :

« آیا میتوانم با تو همسفر شوم ؟ »

ثروت گفت : « خیر نمیتوانی ! من مقدار زیادی

طلا و نقره در قایقم دارم

و دیگر جایی برای تو وجود ندارد ! »

پس عشق از غرور که با کلکی زیبا راهی مکانی امن بود کمک خواست :

« لطفاً کمک کن و مرا با خود ببر »

غرور گفت : « نمیتوانم ! تمام بدنم خیس و کثیف شده !

تو قایق مرا کثیف و آلوده تر میکنی‌ ! »

غم در نزدیکی عشق بود ... پس عشق به او گفت :

« اجازه بده تا من با تو بیایم »
غم با صدایی حزن آلود گفت : « آه عشق ! من خیلی ناراحتم

و احتیاج دارم تا تنها باشم »

صدا زد اما او آنقدر غرق

عشق را نیز نشنید ...!

ناگهان صدایی مسّن گفت : « بیا عشق ! من تو را خواهم برد »

 و جزیره را ترک کردند ...

وقتی به خشکی رسیدند پیرمرد به راه خود رفت و عشق تازه متوجه شد

که چقدر به او مدیون است چرا که او جان عشق را نجات داده بود !

عشق از علم پرسید : « او که بود ؟ »

علم پاسخ داد : « زمان ! »
عشق گفت : « زمان ؟! اما چرا به من کمک کرد ؟!

علم لبخندی زد و گفت :

« زیرا تنها زمان قادر به درک عظمت توست...! »